VIII Η εξελικτική διαδικασία στον Κόσμο

Δεν υπάρχει τίποτε σε όλον τον κόσμο, που διατηρεί το σχήμα του. Ο κόσμος και όλα όσα περιλαμβάνει, δεν είναι παρά προϊόντα και στάδια εξελικτικών διαδικασιών.
Όλα τα πράγματα είναι σε κατάσταση ροής και το κάθε τι υπάρχει με μια εναλλασσόμενη φύση. Οι ουρανοί και οτιδήποτε υπάρχει κάτω από τους ουρανούς , αλλάζουν τα σχήματα τους , την γη και όλα όσα είναι μέσα της. 
Εμείς οι άνθρωποι , επίσης, αλλάζουμε, που είμαστε ένα μέρος της δημιουργίας, εφ' όσον δεν είμαστε μόνο σώματα, αλλά επίσης, φτερωτές ψυχές. 
Στην αρχή αφθονούσαν τα απέραντα και απεριόριστα, σε τρομερή έκσταση. Και τα απέραντα ήταν στερημένα από μορφή και δεν είχαν ηλικία. Μέσα από τις ενέργειες της εξέλιξης  οι περιοχές της απεραντοσύνης περιχαρακώθηκαν. Από τα απεριόριστα αφαιρέθηκαν, αμέσως, ο χρόνος, ο χώρος, και η κίνηση. Και αναγκαστικά, η μορφή εξελίχτηκε και προσέλαβε σχήμα.
Η Μορφή ενυπήρχε σε όρια και ο αριθμός προσχώρησε σε σχήμα. Ο Αριθμός είναι σχήμα. Το σχήμα είναι αριθμός. Αυτή είναι η γένεση της γεωμετρίας και των μαθηματικών, με την εμφάνιση της μορφής, επίσης, άρχισε ο χρόνος.
Ο Χρόνος ο ίδιος κυλά με διαρκή κίνηση, ακριβώς όπως ένα ποτάμι. Γιατί ούτε το ποτάμι ούτε η γρήγορη ώρα μπορεί να σταματήσει την πορεία του. Αλλά, όπως το κύμα σπρώχνεται από το κύμα, και όπως κάθε κύμα έρχεται , ταυτόχρονα, πιέζεται και πιέζει το κύμα προς τα εμπρός. Έτσι , ο χρόνος , ταυτόχρονα , κυλά και ακολουθεί και είναι, πάντα, νέος.  Γιατί, αυτό που υπήρχε κάποτε, δεν υπάρχει πια, και αυτό που δεν υπήρχε, κατέληξε να υπάρχει. Κι έτσι , όλος ο κύκλος της κίνησης τελέστηκε πάλι. Οι πρώτες σε βαθμό μορφής είναι οι πέντε πρωταρχικές αρχές ή στοιχειώδης ουσίες. Κατά σειρά και ακολουθία είναι:
1/ ο Αιθέρας ,2/ο  αέρας , 3/η υγρότητα, 4/η φωτιά, 5/το χώμα.
Η αληθινή ύλη, αν και όπως όλα τα πράγματα, υπόκειται σε εξέλιξη και σε αλλαγή, είναι ακατάληπτη.  Αλλά , η αληθινή ύλη είναι μόνο η κοσμική ουσία στην οποία όλα τα στοιχεία είναι μειωμένα. Οι πέντε στοιχειώδης ουσίες είναι διαβαθμιζόμενων πυκνοτήτων, που καθορίζουν τις σχετικές τους θέσεις ή τα επίπεδα. Από το βαρύτερο στο ελαφρότερο και από το χαμηλότερο στο ψηλότερο, είναι χώμα , νερό, αέρας και αιθέρας (=μαγνητικός άνεμος).
Αυτά τα στοιχεία, αν και απομακρυσμένα σε θέση, ωστόσο, πηγάζουν όλα, το ένα από το άλλο και το ένα πέφτει  πάλι στο άλλο. Κανένα δεν διατηρεί το δικό του σχήμα. Αλλά ο Θεός , ο Δημιουργός της φύσης, ο μεγάλος  ανανεωτής, πάντα δημιουργεί μορφές από άλλες μορφές.
Αυτό που αποκαλούμε γέννηση δεν είναι παρά μια αρχή για να είμαστε άλλο από αυτό που υπήρξε πριν. Κι ο Θάνατος  δεν είναι παρά η κατάπαυση μιας προηγούμενης κατάστασης.
Τίποτε δεν διαρκεί πολύ κάτω από την ίδια όψη. Εκεί που ήταν θάλασσα, έγινε ξηρά και εκεί που ήταν ξηρά έγινε λίμνη ή θάλασσα. Η  Γη έχει επίσης τα αναπνευστικά της σημεία και όσο συχνά δονείται, μπορεί να ανοίξει ή να κλείσει τρύπες που από αυτές βγαίνουν φλόγες. Η υγρή φωτιά γίνεται λίπασμα και εκεί που η γη ήταν μαύρη και ξερή, χλωρίδα ξεφυτρώνει και λουλουδιάζει, καθώς μεταλλικό νερό ξεπηδά γεμάτο χυμούς από συστατικά που τρέφουν γη και σπαρτά. 
Και ο άνθρωπος έχει εποχές. Η ζωή του ανθρώπου είναι όπως οι τέσσερις εποχές του χρόνου και η κάθε μια με την ιδιαίτερη ομορφιά της. 
Είκοσι χρόνια ένα αγόρι είναι στην άνοιξη της ηλικίας του.
Είκοσι χρόνια ένας νεαρός είναι στο καλοκαίρι της ηλικίας του
Είκοσι χρόνια ένας ώριμος άντρας είναι στο φθινόπωρο της ηλικίας του.  
Είκοσι χρόνια ένας ηλικιωμένος άντρας είναι στον χειμώνα της ηλικίας του.

Αλλά μην φοβάστε, η αλλαγή και όχι ο Θάνατος, είναι η ουσία του σύμπαντος και η ζωή και η εξέλιξη είναι η αιώνια τάξη των πραγμάτων. 
Όλα γεννήθηκαν μέσα από ένα «αυγό» . Ένα «παγκόσμιο αυγό» και εξελικτικά έγινε σπόρος και φυτό ή από το αυγό έγινε πτηνό ή ζώο..κλπ Αν όλα αυτά σας εκπλήσσουν, πιο  εκπληκτική ακόμα είναι η μεταμόρφωση της μελλοθάνατης πεταλούδας  από προνύμφη. Το παμπάλαιο σύμβολο της ίδιας της εξέλιξης και της αθανασίας του ανθρώπου.
Όπως το χθες πέθανε μέσα στο σήμερα και το σήμερα πεθαίνει μέσα στο αύριο. 
Ο Άνθρωπος πεθαίνει και ξαναγεννιέται κάθε στιγμή της ύπαρξής του. Γι' αυτό , γιατί λοιπόν , πρέπει ο άνθρωπος να φοβάται τον θάνατο, όταν έχει, ήδη πεθάνει και θα πεθάνει τόσες φορές; Ο άνθρωπος αναπτύσσεται , πολλοί γύρω από μια όψη και από το ίδιο πρότυπο. Και η ψυχή του ανθρώπου που, όπως το πρότυπο της- ο Θεός- είναι απαράλλακτη και δεν αλλάζει.