Διαλογισμός μιας νύχτας

Ο άνθρωπος την χρειάζεται την εξομολόγηση. Ώρες-ώρες, μάλιστα, νομίζει πως όσα αισθάνεται ή ακόμα συμβαίνουν, μόνο μετά την εξομολόγηση γίνονται υπαρκτά τα  όποια προβλήματα και δεν τον κυνηγάνε σαν φαντάσματα του παρελθόντος, Η παρατεταμένη δίνει μια γεύση πίκρας και απόγνωσης , μιας μοναξιάς όμοιας με «κόλαση», μιας κόλασης που έχει την γεύση της ανυπαρξίας και την βουλιάζει την ψυχή μας, μέσα σε άσκοπους βάλτους θλίψης.
Ακόμα και η καταγραφή ημερολογίου είναι μια ανάγκη για εξομολόγηση. Είναι χίλιες φορές καλύτερα να έχεις ένα αγαπημένο πρόσωπο εμπιστοσύνης, να απευθύνεσαι. Κάποτε άκουσα έναν Έλληνα να λέει:  «… είμαστε τυχεροί εμείς οι Έλληνες που έχουμε ο ένας τον άλλον να βγάζουμε τα εσώψυχά μας, διότι οι ξένοι τρέχουν στους ψυχολόγους, που πρέπει να τους πληρώσουν κιόλας».
Το θέμα είναι όταν ανοιγόμαστε σε αυτό το φίλο που ανοιγόμαστε να μην μας σχολιάσει σε άλλους αυτά που είπαμε. Και να σχολιάσει αυτά που είπαμε, είναι μικρό το κακό. Το πιο ολέθριο είναι, όταν υπάρχουν διαστρεβλώσεις και όχι πάντα κακοπροαίρετες αλλά και λόγια που δεν είπες να στα βάζουν άλλοι ότι τα είπες επειδή έτσι κατάλαβαν έτσι το αντιλήφθηκαν ή έτσι τους βόλευε η φαντασία τους…Τότε ίσως δεν είναι καλύτερα οι ψυχολόγοι;   Τουλάχιστον είναι επαγγελματίες και κρατούν το απόρρητο αλλά δεν είναι και η πανάκεια, διότι δεν εκφράζουν κάποιο προσωπικό συναίσθημα ή ανθρώπινη επαφή λόγου, παρά σε αφήνουν να παραμιλάς, η πιο μεγάλο ξενέρωμα είναι να σου πει «τέλος χρόνου….»! Μου οφείλετε...τόσα , θα τα πούμε την άλλη εβδομάδα …κλπ όπως στις αμερικάνικες ταινίες.
Το ημερολόγιο είναι καλύτερο από πολλές απόψεις. Δεν πρόκειται να σε προδώσει από κακία ή ζήλια αλλά από προσωπική μας αμέλεια  ,αν το παρατήσουμε έκθετο.
Ο εαυτός μας ξεπερνά τα όρια του νου μας και δεν είναι βέβαια μια καινούργια ανακάλυψη αυτό. Ο νους μπορεί να δημιουργήσει παράδεισο από την κόλαση και από τον παράδεισο κόλαση . Το άγχος του αύριο δημιουργεί …αϋπνία.  Ο φόβος για την αϋπνία είναι χειρότερος από την ίδια την αϋπνία. 
Αν γνωρίζαμε τις πραγματικές επιθυμίες μας, με την πραγματική σειρά, θα τα καταφέρναμε καλύτερα;  Οι επιθυμίες μας, μας υπερβαίνουν μας δυναστεύουν . Γίνετε όμως να ζει κάνεις χωρίς επιθυμίες; Οχι.
Κατά κανόνα οι έρωτες μας και οι φιλίες μας δείχνουν τις δυνατότητες τους από την πρώτη συνάντηση. Είναι η πρώτη εντύπωση, που όμως αν πάει στραβά ,γνωρίζεις ότι δεν θα έχεις ποτέ άλλη πρώτη εντύπωση . Πόσο μάλλον αν αποβεί και καταστροφικά αρνητική. Η νοσταλγία είναι ένα συναίσθημα άκρως διφορούμενο γιατί περιέχει έντονα αυτό που λέγετε «Χαρμολύπη» (=χαρά με λύπη μαζί) . Πονάει και ευχαριστεί, πληγώνει και ηδονίζει και κυρίως , δεν είναι εύκολο να αντιληφθούμε και να περιγράψουμε τον τελικό στόχο της. Κίνηση της ψυχής προς τα πίσω με τέρμα για αφετηρία. Η νοσταλγία είναι διεγερτική ,γιατί ο άνθρωπος ποθεί την αιωνιότητα. Όπου αν δεν μπορεί να την συναντήσει μπροστά , στρέφετε πίσω αναζητώντας την αρχή του. Διαισθάνεται ίσως ,ότι πως μονάχα, σπάζοντας το φράγμα του χρόνου, του μέλλοντος χρόνου και του παρελθόντος χρόνου , ίσως φτάσει στον χώρο τον άχρονο και να ειρηνεύσει. Και αυτό το νομίζω ,διότι δίχως ελπίδα αιωνιότητας, θα καταλήξει με άλλα λόγια στην απελπισία , διότι καμία ελπίδα δεν αντέχει για πολύ. Αλλά ούτε και χωρίς επιθυμίες μπορεί να ζήσει.